Uncategorized

Het is zaterdagavond. Het is muisstil in de Canicula. We hebben allebei een iPad op schoot en oortjes in. De kapitein kijkt journaal en ik verdoe mijn tijd met een hele leuke serie.

In de boot naast ons praat een man met een basstem tegen een vrouw met een zachte stem. De muziek staat een tikkeltje te luid en ze praten aan-een-stuk door. Dan begint de man te zingen.

‘Dat is geen zingen, dat is baltsen’, zegt de kapitein.

Misschien denken de buren dat ze alleen op de wereld zijn? We praten wat harder. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want ook de muziek wordt een tikkeltje harder gezet. De wereld buiten bestaat niet voor verliefde mensen.

Zuchtend zetten we de iPad iets harder.

Het is zondagmorgen. Uit de zeilboot aan de andere kant van de Canicula stapt een man met een douchetas. Hij roept geïrriteerd tegen de vrouw op het schip: ‘Ga jij nu ook eindelijk eens douchen?’ Anders moet ik op jou wachten en daar heb ik géén zin in’. De vrouw knikt en kijkt de man rustig na. Dan gaat ze op het dek zitten en kijkt genietend om zich heen.

Na een minuut of tien verschijnt manlief weer op de steiger. ‘Heb je nou nog niet gedouched?’ De vrouw zegt verontschuldigend dat ze nu meteen gaat. De man is overduidelijk boos.

‘Moet ik alwéér wachten!’

Hij ruimt briesend wat spullen aan de kant totdat de vrouw weer verschijnt. Nog vóór ze goed en wel aan boord is gooit hij de achterlijnen los en zet de motor in z’n achteruit. De tros op het voordek zit nog vast. De vrouw probeert los te gooien, maar de lijn zit klem onder de landvast van de buurboot. ‘Stop!’ roept ze. Je ziet overduidelijk aan de man dat hij dat eigenlijk niet wil.

Ik ben te onthutst om in beweging te komen. Gelukkig schieten andere buren te hulp. Dan varen ze weg.

Ik onderdruk de neiging om tegen de vrouw te roepen:

‘Spring van boord! Het kan nu nog!’

En daar heb ik, terwijl ik dit stukje schrijf, nog stééds spijt van.

Snel naar:

• Prachtige vaarroutes
• Video’s

Vakantie. Vier-weken-en-een-dag varen we door Nederland. Amsterdam. Monnickendam. Alkmaar. Gouda. Dordrecht. Biesbosch. Gorinchem. Culemborg. Doesburg. Zwolle. Vollenhove. En niet te vergeten Spaarndam. 

Dichtbij huis, maar toch heel ver weg. Langs de mooiste plaatsen van Nederland. Heel af en toe passeren we een snelweg met razende auto’s boven ons hoofd. Wíj razen niet. Wij tuffen. Héérlijk!

Vier weken is niet genoeg. We willen vier máánden, zes maanden. Acht!

Maar na vier weken roept de plicht. Werk, huis en tuin. Het onkruid staat meters hoog.

Ooit m’n grootste hobby, de tuin. Spitten, zaaien, planten, maaien. Tot de boot kwam. Sindsdien ligt-ie er wat verwaarloosd bij.

“Ik ben klaar met die tuin”, zeg ik tegen de kapitein. Hij is dat al veel langer en ziet z’n kans schoon.

‘Dan verkopen we toch gewoon het huis?’

Dakloos

Dus nu zijn we dakloos. Gelukkig hebben we nog een boot. En niet zomaar een boot: de Canicula, waarmee we prachtige tochten maken.

Bijvoorbeeld deze tocht, van Edam via Marken naar Amsterdam. Kijk maar even mee!

Vond je de video leuk? Abonneer je gratis op ons YouTubekanaal, dan zie je de nieuwste video’s het eerst.

Snel naar:

• Prachtige vaarroutes
• Video’s

Vrij liggen aan een eilandje. Ankeren midden op een meer. Heerlijk luieren in het zonnetje. Die zon vervolgens onder zien gaan. En dáár dan een foto van maken. Elke avond komen tientallen van die ultieme genietmomenten voorbij in de facebook-vaargroepen. Maar niet voor mij, want ik ben stroomverslaafd. Elektriciteit houdt m’n mobiel, m’n Ipad, m’n camera en m’n laptop in leven. En op zo’n mooi eilandje ís geen stroom. Laat staan midden op een meer. 

Ik vind het dan ook supertof dat recreatieschap Marrekrite eind maart laat weten op een paar mooie, stille plekjes aan de Friese meren elektriciteit aan te willen leggen. ‘Yes’, denk ik. Maar ik ben de enige. Een storm van kritiek barst los.

Stroom in de stilte? Een échte watersporter kan toch zeker zónder stroom!

Gelukkig voor al die verontwaardigde mensen blijkt het een 1 april-grap.

‘Jammer’, denk ik stiekem…

En dan is het vakantie. We gaan natuurlijk varen. Ik verheug me op alle tijd die ik heb om ongestoord stukjes te schrijven. Om filmpjes te maken. En om de website bij te houden.

De kapitein vraagt vóórdat we op vakantie gaan:

“Zullen we een generator kopen? Voor als we ergens liggen zonder stroom?”

‘Nee’, zeg ik. ‘Dat nóóit! Van die apparaten waarvan alleen de eigenaar lol heeft en de rest van de omgeving in de herrie zit…’

Na drie dagen heb ik al spijt. In de jachthaven van Huizen liggen we weliswaar naast een stroompaal…

Waar we drie keer vijftig cent ingooien, maar waar niks uitkomt! Help!

Toch overleef ik de avond. En de ochtend. En de rest van de dag. ’s Avonds liggen we in de jachthaven van Monnickendam. Aan het stroom.

Nu liggen we weer op een stroomloze plek. Aan de steiger van een mooi eilandje in het Alkmaardermeer. Stil is het niet, want de buurman heeft z’n generator aan.

Met het schrijven van dit stukje put ik het laatste beetje stroom uit de accu van m’n laptop. Nog 1 uur en 33 minuten. Nog 45 minuten. Nog 13.

Ik overweeg een beetje stroom te lenen bij de buurman. Gelukkig red ik het net…

Als ik klaar ben pak ik een boek. Ik lees een stukje en bewonder het uitzicht. De kapitein geniet en ik ook. In de wetenschap dat ik morgenavond weer stroom kan tappen in een jachthaven. 

Maar ik kan nu wel een foto maken van zo’n prachtige zonsondergang!

Is ie niet móói???

Lees ook: Vaarroute Amsterdam-Edam-Alkmaar-Amsterdam

Veel watersporters hebben een hond. Wij zijn daar best wel een beetje jaloers op, want:

Wij willen ook een hond!

Dat gaat niet, want de Canicula is te klein voor ook nog een hond. Dus genieten we mee van alle hondenfoto’s die voorbij komen in de facebook vaargroepen. Maar wat blijkt nu? Zonder het te weten hebben wij ook een hond. 

Ik zie jullie al denken…

Waar gáát dit over? En wáár is die hond?

Het komt allemaal door de post van een facebook vaarvriend.

De vriend vraagt in zijn post om de meest hilarische en unieke bootnamen.

Uit heel Nederland komen vervolgens de leukste namen voorbij:

• Quisnix (want ik wist niks)
• Almnpoen
• She got the house
• Salliesinke
• Brave Hendrik. Bijboot Kwaaie Kee (haha)
• Vis-kus

De Canicula past bést in dit rijtje. Vind ik.

Want: hilarisch is-ie niet. Uniek wel. We krijgen vaak de vraag: ‘wat betekent dat?’  

Het is een eerbetoon aan de overleden vriend van de vorige eigenaar van de Canicula. Die vriend had een kleine hond. Het wordt ons uitgelegd in het Duits. Beetje lastig. Hoe het precies zit hebben we nooit helemaal begrepen. 

Terug naar de facebookpost. Ik ga zoeken op internet.

En wat blijkt?  

Canicula is de naam van de Ster van de Kleine Hond. 

Voorlopig hebben we met de Canicula dus hond genoeg aan boord!

Zijn er meer boten met de naam Canicula? Ik ben heel benieuwd…

Poetsdag? Wat is dat?

Geintje natuurlijk. Wij weten heel goed wat poetsen is. En dat is beslist niet onze hobby.  Als we op de boot zijn dan willen we maar één ding: varen.

Veel mannen denken daar anders over. Als wij nog slapen zijn zij al druk met dweil en schrobber in de weer. 

We zien al die mannen bezig als we de eerste keer met de boot op vakantie zijn. Wij zitten rustig aan de koffie en zij poetsen de boot van boven tot onder tot-ie glimt als een spiegel. 

P. en ik kijken elkaar aan. Wat is dit voor een fenomeen? En waarom zo vroeg in de ochtend? We zoeken het op. Het heet:

Dauwspoelen

Door ’s morgens de dauwnatte dekken met een paar putsen water te spoelen is alles sneller schoon en droog.

Maar waarom moet dat ’s morgens vroeg? En waarom niet gewoon met leidingwater?

Ik vraag het jullie via facebook. Een greep uit de antwoorden:

Dauwspoelen deden ze vroeger op de binnenvaart. Dauw vreet de teer van je luiken. Gewoon spoelen met een puts buitenboordwater. Op onze boot dweil ik de dauw op met een mop of een doek. Is de boot weer lekker droog en haal je het vuil ook weg. Maar niet om zeven uur hoor!

Als je dauw wegspoelt smorgens heeeeeel vroeg dan is je schip redelijk schoon zonder te boenen. (is overigens wel uit de tijd )

Ik ken het, nu geen boot maar vroeger aan boord van diverse schepen gedaan. Leidingwater zit kalk in, moet je tappen uit een relatief beperkte voorraad, kost tijd en gesleep met klotsende emmers. Met de puts is super makkelijk.

Mmm. Daar zit wat in. Op het internet vind ik ook nog iets over spinrag dat je in een handeling door weg kunt werken. Ook geen slecht idee met al die spinnen die in de kabelaring van de Canicula wonen….

Toch is er iets dat ons tegen houdt. Luiheid. Het draait er uiteindelijk op uit dat we één keer schoonmaken. Bij voorkeur op een druilerige dag. En dan doen we het de hele zomer niet weer.

Als jullie dus een vieze boot tegen komen, dan zijn wij dat…

Onder het schrijven van dit stukje bedenk ik dat ik één vraag vergeten ben te stellen via facebook.

Waarom zie ik alleen mannen dauwspoelen?

Met twee collega’s zit ik aan de lunchtafel. Ze wonen allebei in zuid-Drenthe, een regio waar ik ben opgegroeid, maar nu nooit meer kom. Het gesprek gaat over passies. Zoals ik een passie heb voor varen en bootjes, zo hebben zij een passie voor hardlopen. Onze passies brengen het gesprek op de Veenvaart. Daar varen bootjes en zij lopen er hard langs.

Beide collega’s hebben het met eigen ogen gezien: er varen weer meer boten door de Veenvaart. Da’s goed nieuws!, denk ik

Hoe zat het ook alweer? Het stukje kanaal tussen Erica en Ter Apel is nog maar sinds vijf jaar open. Het is nieuw gegraven voor de watersport om een rondje om Drenthe te kunnen varen. De eerste twee jaar hadden de sluis- en brugwachters het nog heel druk met zo’n drieduizend boten per jaar. Daarna werd het steeds stiller op de Veenvaart. 

Het weekeinde na het gesprek aan de lunchtafel varen we niet uit met de Canicula, maar bezoeken we het festival Retropop in Emmen. We blijven een nachtje slapen en omdat we toch in de buurt zijn bekijken we de volgende dag de Veenvaart. We parkeren bij restaurant de Groene Trambrug en lopen langs het kanaal naar de nieuwe Koppelsluis. Er komen een paar boten doorheen, waaronder de Snikke Johannes Veldkamp. Genoeg te zien!

Op de terugweg naar de auto kopen we een ijsje bij De Groene Trambrug. Ik kan het niet laten de serveerster te vragen of het nu echt drukker is in de Veenvaart.

“Nou nee”, zegt ze, “helemaal niet”.

Thuis knutsel ik een filmpje in elkaar van de Snikke die door de Koppelsluis vaart, post ‘m op m’n facebookpagina Varen met de Canicula en vraag de vrienden uit de facebookgroep: “Waarom komen er steeds minder watersporters naar de Veenvaart?” 

Ik krijg veel verschillende antwoorden: 

• Niet diep genoeg
• Te ver weg dus alleen geschikt voor pensionado’s
• Te veel en te lage bruggen
• Te veel sluizen
• Onbekwame sluiswachters
• Onbekendheid
• Het aantal watersporters loopt terug
• Door de crisis hebben minder mensen een schip

Maar ook:

• Ik ga ‘m zeker nog varen
• Het is een prachtige en rustige route
• Wij hebben ‘m al drie keer gevaren

Op de achterkant van een sigarendoosje sla ik aan het rekenen. Het uitgraven van de ontbrekende vier kilometer + de bouw van sluizen: 9,8 miljoen euro. De aanleg van voorzieningen aan de wal: 1,5 miljoen. Gemiddeld 2500 schepen per seizoen over dertig jaar = 150 euro per schip.  

Is deze vaarroute nu al dat geld waard?

Een goeie vraag. Het is natuurlijk belastinggeld, dat ook op een andere manier besteed had kunnen worden. Bijvoorbeeld aan medicijnen die nu niet in het basispakket zitten. Aan de ouderenzorg. Aan het onderwijs. Maar ik ben opgegroeid in het gebied en weet dat Zuidoost-Drenthe elke opwaardering kan gebruiken. De Veenvaart is een prachtige extra attractie. We hebben het met eigen ogen gezien. De route loopt bovendien door museum Het Veenpark in Barger-Compascuum, dat daardoor extra bezoekers trekt. En elke bezoeker telt!